Τίτλοι τέλους

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Ξημερώνοντας η αυριανή ημέρα, τίποτα δεν θα είναι για μένα όπως πριν. Κάτι μεγάλο, που χτίσαμε όλοι μαζί από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και μέχρι την Αυστραλία, θα πάψει να υφίσταται. Είναι μία ώρα δύσκολη για εμένα, καθώς είμαι αναγκασμένος να αλλάξω τρόπο ζωής για μία σειρά από λόγους. Όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν φίλες και φίλοι. Κι αυτό είναι το τέλος, για τη μορφή της καθημερινής ενημέρωσης μέσα από το ΠΑΟΚ next generation. Μια ανιδιοτελής προσπάθεια, που άγγιξε τα όρια της υπερβατικότητας. Χαρήκαμε, πανηγυρίσαμε, διαφωνήσαμε, με κάποιους μαλώσαμε, αλλά το πρόσημο είναι θετικό. Έχω πολλά όμορφα, που κρατώ στη ψυχή μου. Κυρίως τα δικά σας λόγια επιβράβευσης και στήριξης όλο αυτό το διάστημα. Ήταν ένα ταξίδι γεμάτο έντονες στιγμές, που έφτασε κάποια στιγμή να έχει αντίκτυπο στην ίδια μου την υγεία. Εκτιμώ πως με βελτίωσε και βοήθησε και τη δική σας οπτική για τα θέματα της αγαπημένης μας ομάδας σε κάθε άθλημα, αλλά και σφαιρικά. Το να πω ένα ευχαριστώ, μηδενός εξαιρουμένου, είναι λίγο. Οι πράξεις μου, οι πράξεις ενός ανθρώπου (με ελάχιστες εξαιρέσεις και βοήθειες), κάθε μέρα για πέντε χρόνια και δύο μήνες, μιλούν από μόνες τους. Κατέθεσα τη ψυχή μου σε αυτές τις γραμμές σε ασπρόμαυρο πάντα φόντο. Και φυσικά έκανα λάθη, όπως όλοι μας (όσοι προσπαθούμε τουλάχιστον), ειδικά στο ξεκίνημα, όταν ο ενθουσιασμός σε συνεπαίρνει. Ελπίζω να το απολαύσατε. Μια πενταετία σταθμός στη ζωή μου, κλείνει με αυτές τις γραμμές και λίγα δάκρυα συγκίνησης ... άδοξα ή ένδοξα ο χρόνος θα το δείξει. Η επιλογή είναι πάντως μονόδρομος. Εις το επανιδείν αδέλφια!

Y.Γ. Ο ΠΑΟΚ είναι τρόπος ζωής, είναι κάτι πολύ περισσότερο από το ποδόσφαιρο. Το κουβαλάμε μέσα μας. Κι αυτό ισχύει είτε η ομάδα πάει για το Πρωτάθλημα, είτε για την τέταρτη θέση, είτε για το ό,τι ... Δε θα πρέπει να το ξεχνάμε στα δύσκολα.

Y.Γ.2 Δυστυχώς κάποιοι κι είναι αρκετοί ακόμα, έμειναν στο " σκοτάδι " του Σπηλαίου. Όπως μας λέει κι ο Πλάτωνας, αυτοί ήταν τόσο πεπεισμένοι, πως ήταν στο σωστό δρόμο, που ο ήλιος του τύφλωνε. Αν έκαναν τον κόπο να " καούν ", η λύτρωση ήταν θέμα χρόνου, αλλά αποφάσισαν να βολευτούν με την ημιμάθεια. Κρίμα!