Δέχομαι καθημερινά πολλά μηνύματα από φίλους της ομάδας, που απορούν πως γίνεται Όλσεν, Νομπόα, Νάτχο, Λούκας κι άλλοι ποδοσφαιριστές να μεταλλάσσονται προς το καλύτερο αποχωρώντας από τον ΠΑΟΚ. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία κι η εσωστρέφεια μας δυστυχώς. H πίεση που γεμίζει ο κόσμος τους ποδοσφαιριστές. Το έχω αναφέρει και σε παλαιότερα άρθρα για το κόμπλεξ της πόλης, όχι μόνο στα αθλητικά, αλλά και γενικότερα. Πάμε όμως στα του Δικεφάλου. Το πρόβλημα ξεκινά στα δικά μου μάτια από το ότι, δεν τίθενται ξεκάθαροι στόχοι και δεν παραμένει ένα μοντέλο διοίκησης-αγωνιστικό για πάνω από μερικούς μήνες. Αλλαγές επί αλλαγών και πλάνα που γίνονται (αερο)πλάνα. Το καλοκαίρι ελπίδα, πανηγύρια, τον χειμώνα γκρίνια, κατήφεια και τον Μάη μία έτσι, μία αλλιώς. Επομένως ο οπαδός ονειρεύεται, εύκολα ενθουσιάζεται κι ευκολότερα απογοητεύεται κι αναθεματίζει στην πορεία. Συμπέρασμα πρώτο, πρέπει να στηριχθούν Μίχελ-Ίβιτς. Από εκεί και πέρα, έχει γίνει μία λάθος διαχείριση με μεγάλες προσωπικότητες, που πέρασαν από τον ΠΑΟΚ. Για παράδειγμα αν η ομάδα αύριο η ομάδα θέλει έναν προπονητή εφάμιλλο του Στέφενς ή έναν επιθετικό ισάξιο του Μπερμπάτοφ και τηλεφωνήσει σε έναν από τους δύο; Τι θα πουν για όσα βίωσαν στην Θεσσαλονίκη; Όλοι βέβαια μιλούν με τα καλύτερα για τον μεγαλομέτοχο, Ιβάν Σαββίδη. Από εκεί και πέρα όμως λείπει η σοβαρότητα. Κάτι άλλο που διακρίνω είναι ο φόβος της κορυφής. Ούτε Ολλανδός, ούτε ο Άρνεσεν, ούτε οι Μίχελ-Ίβιτς μίλησαν ανοιχτά για πρωτάθλημα. Το έκανε μόνο ο Αναστασιάδης, που κατά γενική ομολογία είχε το χειρότερο ρόστερ από τις τέσσερις χρονιές κι είχε την ομάδα πρωτοπόρο μέχρι τα τέλη Γενάρη. Όπως και να΄χει όμως είναι αποκαρδιωτικό να βρίζει το γήπεδο εν χορό και να γιουχάρει τον Νομπόα ή τον Τζαβέλλα ή τον Σάλπι, ανεξάρτητα από τις προσωπικές συμπάθειες του καθενός, καθώς αυτή η εικόνα της χάβρας περνάει προς τα έξω (κι εκτός Ελλάδας).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου