Ο ΠΑΟΚ μετά από τρεις σερί κατακτήσεις Πρωταθλήματος παρέδωσε τα σκήπτρα στον Ολυμπιακό, ολοκληρώνοντας όμως τη χρονιά, ως Κυπελλούχος Ελλάδας. Πάμε να δούμε, πως φτάσαμε όμως ως εδώ.
Ο Δικέφαλος του Βορρά αποφάσισε μετά την περσινή κατάκτηση να πορευτεί με τον Χόρχε Ελγκέτα, πλαισιώνοντάς τον με τον Φρέντυ Μπρουκς. Το ρόστερ έκλεισε στο τέλος του Ιουνίου, με ξένους τους Βάλκιες, Σαφράνοβιτς, Γκόμες, Μαρτίνεθ και προσθήκες τους Παπαδημητρίου, Πελεκούδα, Παπαγγελόπουλο. Την ίδια στον Πειραιά, οι πυρηνικές βόμβες έσκαγαν η μία μετά την άλλη. Μουνιόθ προπονητής, Ντρζγκά, Αλεξίεφ, Ράουβερντικ, Οιβάνεν και κερασάκι στην τούρτα ο Μπέμε. Προφανώς και με αυτά τα δεδομένα, ο ΠΑΟΚ δεν ήταν σε καμία περίπτωση φαβορί.
Η χρονιά ξεκίνησε με φιάσκο μεγατόνων και τον αποκλεισμό από το F4 του League Cup από τα παιδάκια του Εθνικού Αλεξανδρούπολης. Αυτό στοίχισε και τη θέση στο προποπονητικό δίδυμο. Ανέλαβε 10 ημέρες περίπου μετά, ο Ντανιέλε Ρίτσι. Βαρύ βιογραφικό από τη μία, αλλά εμφανώς γερασμένος από την άλλη. Η ομάδα μπήκε και σε μία ροή και προσπάθησε μέχρι τα Χριστούγεννα να σταθεί αξιοπρεπώς σε Ελλάδα κι Ευρώπη (Champions League). Eκεί ήρθε η ώρα των αλλαγών. Η συνταγή, που μας έδινε τα Πρωταθλήματα της τελευταίας τριετίας μας πρόδωσε και φυσιολογικά ήρθε το αποτέλεσμα του Μαίου.
Ο ΠΑΟΚ απέκτησε τον Κουμεντάκη, ενώ είχε Γκιόν-Σαφράνοβιτς, αντικατέστησε τον Γκόμες με τον Ουσίκοφ και δεν πήρε ποτέ τον Ντέιβιντ Λι, με τον οποίον έφτασε κοντά σε συμφωνία, ούτε τον Ρανγκέλ. Εκεί χάθηκε το Πρωτάθλημα. Τι έμενε; Το θαύμα των 12 στην Ευρώπη και το Κύπελλο. Προφανώς κι αυτό δεν επικοινωνήθηκε στον κόσμο. Στην Ευρώπη παρ΄ολίγον να μας κάνει το δώρο η Σκρα, αλλά πέσαμε με ψηλά το κεφάλι και συνολικά 7 βαθμούς στο Παλατάκι.
Αλλαγές δεν είχαμε δικαίωμα να κάνουμε από τις 31/1 και μετά. Ο Ρίτσι αναγκαστικά έπρεπε να τεντώσει την ομάδα. Από την υπερπροπόνηση, οι αθλητές του δεν μπορούσαν να αποδώσουν. Κάπου εκεί ήρθε η ήττα ντροπής από τον ΠΑΟ. Ο ΠΑΟΚ σε ένα ξέσπασμα, νίκησε το Αιγίνιο εκτός κι ουσιαστικά το έστειλε έμμεσα στα πλέι άουτ και την Α2. Φτάσαμε λοιπόν, στο τέλος της κανονικής περιόδου, με την ομάδα μας να τερματίζει δεύτερη.
Η μοναδική νότα χαράς ήταν στη Ρόδο. Αυτό το Κύπελλο το πίστευα πολύ και σας το έγραψα. Σε ένα παιχνίδι μπορούμε να τους πατήσουμε, σε σειρά όχι. Όπως κάθε χρόνο δικαιωθήκαμε. Με έναν Κουμεντάκη βγαλμένο από τα εφηβικά πρωταθλήματα προ πενταετίας κι έναν Ουσίκοφ κέρβερο, ο ΠΑΟΚ έκανε την μαγκιά κι υπέταξε τις φίρμες του Πειραιά, 3-2 με διπλή ανατροπή. Ο Ηρακλής ήταν ένας εύκολος αντίπαλος στον τελικό και το 3-0 ήρθε σε περίπου 60΄. Η ιστορία έγραψε τίτλος.
Ακολούθησαν τα πλέι οφ. Πολλοί έπεσαν στην παγίδα, ότι πάλι θα το πάρουμε στα κλεφτά. Θαύματα δε γίνονται όμως. Πέρασαμε εύκολα 3-0 τον Φοίνικα Σύρου, αλλά η σφαλιάρα ήρθε. Δίκαια. Στο πρώτο παιχνίδι είχαν το άγχος. Μπορούσαμε. Από εκεί και πέρα δεν υπήρχαμε. 0-3 ... 3-0 σκούπα. Έτσι, γράφτηκε η σελίδα αυτής της χρονιάς. Με λάθη, πάρα πολλά λάθη, αλλά με τίτλο, τον πέμπτο τα τέσσερα τελευταία χρόνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου